Silno to jedna z najstarszych wsi mennonickich na ziemi dobrzyńskiej. Mennonici zwani, również olędrami lub olendrami, przybyli z Niderlandów w okresie Reformacji w 2 połowie XVI wieku i zasiedlili Silno (zwane wówczas Neu Schlingen). Stworzyli zamkniętą, odizolowaną od reszty społeczeństwa grupę, pracując ciężko przy osuszaniu i zagospodarowywaniu nadwiślańskich bagien. Gospodarz musiał skrupulatnie pilnować prac melioracyjnych - za zalanie pola uprawnego w Silnie dawniej groziła surowa kara w wysokości do 10 grzywien. Warto zatrzymać się tu na nieco dłużej – w Silnie zobaczyć można m.in. rzadko spotykany wodowskaz ceglany z XIX w., kiedy to Wisła była jeszcze istotnym szlakiem żeglugowym. W pobliżu znajdują się także dwa cmentarze o ciekawej genezie. Pierwszy zlokalizowany w lesie przy drodze wojewódzkiej nr 654, w pobliżu nieistniejącej kurzej fermy. Są na nim pochowani pierwsi osadnicy - olędrzy, jednak zachowane najstarsze nagrobki pochodzą dopiero z XIX wieku. Będąc na cmentarzu, wzrok przykuwa pokaźnych rozmiarów dąb szypułkowy, który dzięki swym rozmiarom w pełni więc zasługuję na miano pomnika przyrody. Jego obwód wynosi aż 550 cm, zaś wysokość – 25 metrów. Cmentarz jest uporządkowany i zadbany, posiada również tablice informacyjne. Druga nekropolia usytuowana bliżej Wisły, jest jeszcze bardziej „wyjątkowa” – przed laty grzebano tam topielców wyłowionych z płynącej obok Wisły. W okresie zaborów przez Silno przebiegała także granica pomiędzy cesarstwami Prus i Rosji – o czym przypomina widoczny z daleka ceglany budynek dawnej pruskiej straży granicznej. Podobny obiekt odnajdziemy, także w Lubiczu Dolnym.
Korzystano z:
M. Pawłowski „Gmina Obrowo – przeszłości teraźniejszość”
H. Miłoszewski, Przewodnik „Powiat Toruński”