Europejski Szlak Kulturowy – św. Jakuba - Piesze

Europejski Szlak Kulturowy – św. Jakuba

Camino de Santiago to najsłynniejszy obok szlaków do Rzymu i Jerozolimy pielgrzymkowy szlak średniowiecznej Europy. Jego główna trasa biegła z Litwy, przez Polskę, Niemcy, Francję do Hiszpanii, a konkretnie do grobu św. Jakuba Apostoła w mieście Santiago de Compostela w Galicji. Kult Świętego w hiszpańskim mieście zaczął się rozwijać od połowy IX wieku, jednak apogeum pielgrzymek przypadło na wieki XII – XIV. W XII wieku papież wydał bullę, w której uznał miasto Santiago de Compostela, obok Rzymu i Jerozolimy za święte miejsca chrześcijaństwa. Średniowieczne pielgrzymowanie posiadało wyłącznie charakter religijny i wiązało się z umacnianiem nadwątlonej wiary, intencją, ślubowaniem, pokutą lub dziękczynieniem pielgrzymującego. W latach 80 – tych XX wieku nastąpił renesans Szlaku św. Jakuba. W 1987 roku szlak ogłoszono pierwszym Europejskim Szlakiem Kulturowym, w 1993 roku został wpisany na Listę Światowego dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Camino Polaco na terenie województwa kujawsko – pomorskiego powstał dzięki współpracy i wsparciu finansowym samorządów lokalnych: Urzędu Miasta Torunia, Urzędu Miejskiego w Brodnicy oraz Urzędu Gminy Kurzętnik. Szlak w terenie w 2007 roku na trasie; Iława – Radomno – Nowe Miasto Lubawskie – Kurzętnik – Bachotek – Brodnica – Golub-Dobrzyń – Toruń wyznaczyła grupa znakarzy szlaków z Oddziału Miejskiego PTTK im. Mariana Sydowa w Toruniu. W 2020 roku „przyjaciele” z woj. warmińsko – mazurskiego wtargnęli na Camino Polaco od strony Iławy. Administrator przeprowadził korektę przebiegu szlaku, zajmując się nim od Kurzętnika.

Znaki szlaku składają się z niebieskiego kwadratu o boku 15 cm, tworzącego tło pod stylizowaną muszlę morską w kolorze żółtym. W zależności od kierunku przebiegu szlaku w terenie używano 3 znaki. Pierwszy – węższą częścią muszli skierowaną ku górze oznacza marsz na wprost, natomiast dwa kolejne – skierowane węższymi częściami muszli w prawo lub w lewo, wskazują zmianę kierunku marszu. Dodatkowo dwa ostatnie znaki posiadają pod muszlą żółte strzałki skierowane w prawo lub w lewo, sygnalizując zmianę kierunku.

Na terenie powiatu toruńskiego szlak biegnie przez:

- na 102,8 km Szembekowo – wieś założona przez w XVIII w. przez olendrów sprowadzonych przez biskupa kujawskiego Krzysztofa Szembeka, od którego pochodzi nazwa wsi. Dojazd PKS.

- na 105,3 km Brzozówka – wieś założona w XVIII w. przez osadników przybyłych z terenów dzisiejszej Holandii nazwanych olendrami. Ciekawostki krajoznawcze: zabytkowe chaty drewniane z XIX w., żelbetonowe niemieckie schrony z okresu II wojny światowej, które stanowiły zewnętrzny najbardziej wysunięty pierścień obrony twierdzy Toruń oraz cmentarz ewangelicki z XIX w. Dojazd PKS i MZK.

- na 115,8 km Złotoria – wieś wymieniona w 1242 r. jako znajdująca się w ziemi dobrzyńskiej w dobrach biskupów kujawskich. Lokowana w 1262 r. na prawie niemieckim. W 1807 r. podczas oblężenia Torunia, wojska francuskie rozebrały istniejący tu drewniany kościół. W 1904 r. wzniesiono z cegły nowy w stylu neogotyckim. Ciekawostki krajoznawcze: w widłach rzek Wisły i Drwęcy znajdują się ruiny zamku z 1343 r. wybudowanego przez Kazimierza Wielkiego. W 1376 r. zamek był oblegany przez księcia szczecińskiego Kaźka, ponieważ wcześniej w 1374 r. został opanowany przez księcia gniewkowskiego Władysława Białego. Podczas oblężenia zamku Kaźko szczeciński, wnuk Kazimierza Wielkiego odniósł śmiertelną ranę, wskutek której 2.01.1377 r. zmarł na zamku w Bydgoszczy. W 1391 r. książę Władysław Opolczyk oddał zamek pod zastaw Krzyżakom, od których wykupił w 1405 r. Władysław Jagiełło. W dniu 2.09.1409 r. doszło do zdobycia zamku i wycięcia w pień załogi przez Krzyżaków. Zamek pozostaje od tego czasu w ruinie. Zamek został zbudowany w stylu gotyckim, murowany z cegły z użyciem kamienia polnego. Pozostały do dziś: część wieży mieszkalnej oraz zarys murów obwodowych. Dojazd MZK i PKS.

grafika: https://caminopolaco.pl