Budowa pałacu w Warszewicach rozpoczęła się około 1850 r. i została podjęta przez nowego właściciela dóbr Alfreda Zawiszę Czarnego. Zastał on murowany dwór z podpiwniczeniem i parterowym skrzydłem oficyny od strony północnej. Do dworu w takim stanie dostawiono piętrowy korpus frontowy i skrzydło wschodnie – stąd różnica poziomów kondygnacji. Podczas II wojny światowej Niemcy wysiedlili spadkobierczynię Zawiszów Władysławę Hulewiczową z córką, a majątek przejęła Rzesza. Najcenniejsze eksponaty wywieziono do muzeów berlińskich, resztę spalono na podwórzu majątku, a w pałacu urządzono internat służby pracy dla niemieckich dziewcząt. Później dzieła zniszczenia dokonali dodatkowo żołnierze Armii Czerwonej oraz nowi lokatorzy. Po II wojnie światowej majątek został przejęty przez Skarb Państwa i utworzono w nim spółdzielnię produkcyjną. Na opał wycięto park. Zasypano również dwa znajdujące się w parku stawy. Przed całkowitą dewastacją pałacu uchroniło przekazanie go w 1950 r. Kuratorium Oświaty celem umieszczenia w nim szkoły podstawowej.
Źródło: Piotr Birecki, „Dzieje gminy Łubianka”, 2014.