Kościół powstał prawdopodobnie na przełomie XIII i XIV w. Pierwszej przebudowie uległ w XVIII w. Był także restaurowany w pierwszej połowie XIX w. i w 1914 r. W 1415 roku wieś wraz ze świątynią przeszła na własność toruńskich benedyktynek, które opiekowały się nim do 1834 r. Kościół został zbudowany w stylu gotyckim, z elementami późniejszymi (m.in. okna, górna kondygnacja wieży i przypory nawy). Jest murowany z cegły i głazów narzutowych, jednonawowy z nieco węższym prezbiterium i wieżą od zachodu, częściowo wtopioną w korpus. Prezbiterium jest dwuprzęsłowe, zamknięte od wschodu wielobocznie. Elewacje są opięte skarpami, przy korpusie wydatnymi, skośnymi. Skarpy prezbiterium są jednouskokowe, wyrastające ponad koronę murów i zwieńczone pinaklami. Okna prezbiterium i korpusu są zamknięte półkoliście. Wewnątrz kościoła znajdziemy barokowe wyposażenie głównie z przełomu XVII i XVIII w. Ołtarz główny architektoniczny, dwukondygnacyjny na wysokim cokole. W kondygnacji dolnej w polu głównym późnogotycka rzeźba przedstawiająca Matkę Boską z Dzieciątkiem z 3 ćwierci XV wieku, w sukienkach srebrnych z przełomu XVII i XVIII w. Po bokach w polach oddzielonych kręconymi kolumienkami znajdują się święci Jan Nepomucen i Kazimierz. W górnej kondygnacji pośrodku późnogotycka rzeźba Pietas Domini z początku XVI w., w polach bocznych oddzielonych kolumienkami święci Jan Chrzciciel i Jan Ewangelista. Na belkowaniu między kondygnacjami dwie hermy z popiersiami niezidentyfikowanego biskupa i św. Jana Chrzciciela. W zwieńczeniu przedstawienie Chrystusa Salwatora. Po bokach ołtarza uszaki z motywem liści akantu. Poza tym z tego samego okresu pochodzi ambona, chrzcielnica z baldachimem, dwa ołtarze boczne i stalle. W prezbiterium rzeźba Pieta z około 1370-80 roku.